जगन्नाथ शर्मा
“डाक्टर छन्?” कालो कुर्तासलवारमा सजिएकी सुमोनिकाले बाहिरैबाट सोधिन् । अस्पतालको ठुलो फलामे ढोका बन्द थियो । ढोकाको छेउमै बडेमानको मुखै छोप्ने चस्मा र नौलो पोसाक हेर्दा रंग नमिले पनि लामा गुरु जस्ता देखिने एकदुई मानिस थिए । तिनै हुन् या कुन हुन् डाक्टर ? सोध्न पनि डर लाग्यो सुमोनिकालाई । सोधिनन् । हत्तपत्त उनी बोल्दिनन् । लजालु त हैनन् तर उमेरको कारण । सवैको आंखामा पर्ने उमेर छ उनको । कुतकुते बैंसको उमेर भन्छन् आमा र अरु छिमेकीहरु । के हो त्यस्तो बैंस ? उनैलाई थाहा छैन । किन भनेको होला कुतकुते बैंस ? उनी मनमै कुरा खेलाउछिन् । सोध्न पनि सकेकी छैनन् ।
अघिल्लो दिन सिमलचौरको काफल घारीमा डुलेका थियौं हामी । रुखको टुप्पोमा पुगेर काफलको झुत्ता झार्दा खुबै खुसी थिईन् उनी । पाकेर कालै भएका काफलका झुत्ता झार्दैगर्दा उनको खुसीको सिमा थिएन । हामीले त्यहि सिमलचौरमा बसेर झण्डै पाथी जति काफल खाएका थियौं, दाँतै कुँडिनेगरी । आज तिनै सुमोनिका एक्कासी अस्पताल आइपुगेकी थिईन् । कमजोर आँखाबाट मैले अलि टाढैबाट नियाल्दा घुर्मैलो देखें । उनै हो कि जस्तो लागेर म पनि टुप्लुक्क अस्पतालको गेट पुगेको थिए । के भो तिमीलाई ? मैले सोधिहेरें । क्यै होईन भन्दै उनले मुन्टो लुकाइन् । मलाई शंका भयो – कतै त्यहि काफलको गेडा पेटभरी भएर पो असर गरेको हो कि ?
मेरो शंका तुरुन्तै निवारण भयो । नाकबाट थोरै सिंगान चुहिएको रहेछ सुमोनिकाको । औधी धेरै केहि भएको होईन । फलामे बार भित्रबाटै स्वास्थ्यकर्मीले सेतो सानो बन्दुक तेर्स्याए । सुमोनिका हच्किईन् । के पो हो ? बन्दुकै ताके जस्तो, ज्वरो नापेको हो अरु केहि होईन , स्वास्थ्यकर्मीले भने । मलाई ज्वरोसरो छैन , उनले भनिन् – के के न भएजस्तो छ अस्पताल र स्वास्थ्यकर्मीलाई । अनेकथरी तेर्साउछन् । कहिल्यै नदेखेको चिज । कतै पड्किने पो हो कि । उनी फिस्स हाँसिदिईन् । भित्रका स्वास्थ्यकर्मीले पनि उनकै लयमा फिस्स हाँसो छोडीदिए ।
कोरोनाको संक्रमण फैलिएपछि हरेक स्वास्थ्य संस्थामा सवैभन्दा पहिले त्यहि बन्दुक तेर्सिने गरेको उनलाई थाहा थिएन । अनि पहिलेजस्तो अस्पतालमा सहज रुपमा भित्र जान पाईदैन भन्ने कुरामा पनि उनी अनविज्ञ नै छिन् । अनि धेरै मानिसहरुले अस्पतालको सेवा प्रभावकारी रुपमा पाउन नसकेको कुरा पनि उनीलाइ कसोरी थाहा होस् ।
अस्पताल र डाक्टर त विरलै देख्ने गाउँले किशोरी सुमोनिकालाई साँच्चै भन्नुपर्दा कोरोनाको बारेमा पनि थाहा छैन । हिजो र आज उनको गाउँमा केहि फरकपना छैन । मान्छेहरु आउने जाने क्रम उस्तै छन् । वल्लो र पल्लो घर, वनजंगल र घाँसपात, बस्तुभाउ र पानी पँधेंरा, मेलापात र धार्मिक कार्य । यी सवै पहिलेको जस्तै चलेकै छन् गाउँमा । हिजो त्यहि काफल खान जंगल गएको बेलामा पनि सुमोनिका र अरु १० जना संगिनीहरु हुल कसेर गएकै हुन् । ‘केहि रोकतोक छैन गाउँमा यहाँ, र पो जात्रा रहेछ ’ सुमोनिकाले अस्पतालको फलामे ढोका बाहिरैबाट भनिदिइन् । भित्रबाट उनलाई स्वास्थ्यकर्मीले सम्झाउदै थिए – कोरोनाले आक्रान्त पारेको छ, साबधानि त अपनाउनै पर्यो नि ।
थोरै ज्वरो, रुघाँ र सामान्य खोकि । अघिल्लो दिनबाट मात्र हो, सुमोनिकालाई यस्तो लक्ष्यण देखापरेको । डाक्टरले परैबाट भने – तपाईको लक्ष्यण हेर्दा कोरोनाको शंका भयो । सुमोनिकाले अचम्म मानिन् । के कोरोना भन्या ? कसरी हुन्छ मलाई कोरोना ? उनले उल्टै प्रश्न गरीन् । उनकै छेउमा उभिएका अर्का स्वास्थ्यकर्मीले गोजिको फोन निकाले र थिचें। “हेलो” उताबाट केटा मान्छेको बोली अस्तालको आँगन सम्मै सुनियो । यहाँ एकजनाको कोरोना टेष्ट गरीदिनु पर्यो, तुरुन्त पठाइदिनुस् त । उताबाट बोलेको आवाज त्यति सुनिएन । उनले फोन राखे ।
एकैछिनमा आरडिटी टेष्ट गर्ने टोली आयो । चुस्स घोचेंर रगत निकालेपछि उनी ओथाईन् । हे दैब, सिंगान बगेको औषधि लिन आएको के भाउलोमा फसियो, मलाई सुमोनिकाले सुटुक्क भनिन् – अर्को अस्पताल छैन , नजिकै त्यता जानुपर्यो । मैले हुन्न भन्दिऍ । यहि जाँच भैसक्यो , एकैछिनमा रिपोर्ट आईहाल्छ भनेर आश्वस्त पारें । नभन्द्रै रिपोर्ट आयो – कोरोना पोजिटिभ । के रे ? उनी झसंग भईन् । के हो यो भनेको ? अव के हुन्छ ?
सुमोनिकाका प्रश्न मसंग सोझीदै थिए । म केहि बोल्न सकिन । कसोरी बोलुँ । मुख च्यापच्याप्ती सुक्यो । हिजो काफलघारीमा डुलेको सम्झें । अनि आज, झन आज त एकैठाउँमा बसेको छु । कत्ति न आफ्नो नातेदारजस्तो । कत्ति न उसंग केहिको आश गरेको जस्तो । बेकारको मेरो हिमचिम् । फसियो अब । हत्तेरी । म बोल्नु न चाल्नु भएँ । एकोहोरो भएर घोसेमुन्टो लगाइरहेको बेला सुमोनिकाले पो झस्काईन् हेलो, के भयो र ? पिर नगर्नुस् मेरो । मलाई केहि हुदैन । केहि भएको पनि छैन ।
मलाई त्यतिबेला उनको पिर थिएन । आफ्नै हविगत भइसकेको थियो । खुट्टा काँपिरहेका थिए । एकमनले सोचें डाक्टरलाई मेरो पनि आरडिटि गरिदिनुस् न भन्नुपर्छ क्यारे । तर अहँ फेरी आँटै आएन । क्यै गरी सुमोनिकालाई जस्तै पोजिटिभ आयो भने, हैट ।
टेष्टमा दुईटै धर्कामा हल्का घुर्मैलो रातो देखिएपछि सुमोनिकालाई अस्पतालको आईसोलेसनमा लाने तयारी भयो । एम्बुलेन्सले साईरन खोल्यो । सिटोमोल र डिकोल्ड देला भनेर २ सय रुपैँया सलवारको गोजिमा घुसारेर आएकी उनी अस्पताल जाने भईन् । के होला अब ? उनी भन्दै थिईन् । म लुसुक्क बाहिरीएँ ढोकाबाट । मुटु पोलेको जस्तो भयो । भित्रभित्रै गलितफलित भएँ । सकियो अब । डराउदै घरसम्म पुगें । केहिदिन अघि लगेको स्यानिटाइजर बाहिरै खोपामा थियो । निकालें र हातमा चुहाँए । श्रीमती भन्दै थिईन् – आज चाँहि के नक्कल नि, यत्रो दिन चाँहि लगाउनु नपर्ने । मैले श्रीमतीसंग सुमोनिकाको कुरा भन्न सकिन । हैन , साबधानि अपनाएको नि भनेर टाँरिदिएँ ।
कोठा भित्र पसेंर गम्दै थिएँ । सुमोनिकालाई बोकेको एम्बुलेन्स हुँइकियो, आइसोलेसनतिर । आइसोलेसन सेन्टरमा कतिदिन बस्लिन् सुमोनिका ? मलाई त्यहि प्रश्नले घोचिरह्यो । आइसोलेसनमा बसेर पिसीआरको रिपोर्ट पर्खनु पर्दा यसअघिका संकास्पदमा उत्पन्न भएको मानसिक विचलन त आउने होईन ? मनमनै प्रश्न गरेँ । धेरै मानिसहरुले आइसोलेसनमा सुविधा नपाएको र आफुलाई थप केहि समस्या नभएकोले भाग्ने कोशिस गरेको मैले चाल पाएको थिएँ । धेरैलाई त मैले नै संम्झाएको हुँ । मनोपरामर्शकर्ता चाहिने अवस्था वुझेंको थिएँ मैले ।
दुईदिन सम्म सुमोनिकाको खवर बुझ्न सकिएन । चौपट छटपटी भयो । उनको मायाले भन्दा पनि मेरै चिन्ताले । कतै सुमोनिकाको पिसीआर पोजिटिभ आईदियो भने , आफ्नो के हविगत होला ? मेरो चिन्ता त्यसैमा थियो । बेलुका एफएममा समाचार आयो , …… जिल्लाबाट पठाइएको सवै पिसीआरको रिपोर्ट नेगेटिभ भएको जिल्ला अस्पतालले जनाएको छ । म उफ्रेँ । एक्लै । बेस्मारी । खुसीले सिमा नाघ्यो । कस्तो आनन्दको अनुभूति ।
खुसीमै हौंसिदै घरबाट निस्किएछु । फुङ्गलो घरमै छुटेछ । प्रहरीले फुङ्गलो खोई ? भनेपछि पो होस आयो । झलास्स भएँ । फुङ्गलो नलगाई प्रहरीले हिंडडुलमा कडाई गरेको कुरा भुसक्कै बिर्सेछु । फर्कने विचार गरें । र, घर जादै गर्दा एम्बुलेन्सको आवाज सुनेँ । उभिएँ र त्यहि एम्बुलेन्स नियालेँ । एम्बुलेन्स चोकमा रोकियो । सुमोनिका झरीन् । त्यसैले राम्री सुमोनिका आइसोलेसनबाट फर्कदा खुसीले गद्गद थिईन् । अनुहार परैबाट उज्यालिएको देखियो । त्यसबेला मैले उनीसंग बसेर खुसी साट्न फुङ्गलो नभएकै कारण सकिन । परै बाट देखादेख भयो । उनीमा म संग बोल्ने रहर थियो कि नाई , थाहा भएन । मलाई परै बाट हात हल्लाउदै बाटो लागिन् । म चियाईरहेको थिए । खस्रुको रुखको छाँया भित्र सुमोनिका हराईन् ।
